Vaste klanten helpen Franse traiteur uit corona-schulden: 'Omdat ik een lieverd ben'
In dit artikel:
Rodolphe Zerdoun, eigenaar van traiteur Le Gone aan het Noordeinde in Den Haag, is een crowdfundingsactie begonnen om de laatste restanten van zijn coronaschulden weg te werken. De 28 jaar gevestigde zaak – gespecialiseerd in Lyonnaise gerechten en orgaanvlees zoals niertjes, bloedworst en andouillette – wil €30.000 ophalen; na iets meer dan twee weken staat ruim een derde daarvan op de teller (ongeveer €10.000). In de winkel hangt een spaarvarkentje met een QR-code waarmee vaste klanten bijdragen kunnen doen.
Zerdoun zegt dat het klantenbestand er is, maar dat er geen cashflow overblijft: van een originele coronaschuld van circa €80.000 heeft hij al €50.000 afbetaald, maar de resterende schuld moet nog naar leveranciers en de Belastingdienst. Hij wijst op een combinatie van factoren die het rendement wegvreten: hoge rente, inflatie, verdubbelde energie- en inkoopkosten. Prijzen verder verhogen is volgens hem geen optie; hij heeft zijn eigen loon gehalveerd en werkt harder (onder meer door voortaan ook op zondag open te gaan) om het hoofd boven water te houden.
De Belastingdienst benadrukt dat veel ondernemers vergelijkbare problemen kennen. Landelijk hadden ruim 120.000 ondernemers betalingsuitstel voor coronaschulden, met bijna €6 miljard openstaand; naar schatting zal een aanzienlijk deel — rond €3,5 miljard — uiteindelijk oninbaar blijken. Er zijn wel regelingen beschikbaar, zoals betaalpauzes en verlenging van betalingsregelingen tot maximaal zeven jaar, waarbij de Belastingdienst probeert levensvatbare bedrijven binnen de regeling te houden.
Ook branchevertegenwoordigers zien de pijnpunten. Pieter Scholten, voorzitter van MBK Den Haag, waarschuwt dat de gestegen kosten op tal van fronten de marges uitputten, buffers uitgeput zijn en er te weinig ruimte overblijft voor investering in personeel, bedrijf of duurzaamheid. Daardoor dreigen banen en ondernemersrelaties verloren te gaan, zeker als lonen blijven stijgen en personeel schaars is.
Zerdoun is zichtbaar opgelucht over de eerste bijdragen en dankbaar dat veel donateurs vaste klanten zijn; hij zegt zijn trots te hebben weggestopt om te overleven. Klanten organiseren zelfs acties voor hem. Hij blijft optimistisch over de voortgang van zijn traiteur en belooft de vertrouwde gerechten te blijven aanbieden, overtuigd dat hij het zal redden.